Diğerlerine gösterdiğimiz anlayışı, nezaketi, saygıyı, ilgiyi, koşulsuz kabulü kendimize gösterebiliyor muyuz?

Hepimiz yardıma ihtiyaç duyan bir canlı gördüğümüzde acıma, koruma ya da farklı bir nedenle şefkat duyarız. Bu, kimi zaman morali bozuk bir arkadaşımız, kimi zaman küçük bir bebek, kimi zaman yaşlı bir teyze, kimi zaman engelli bir çocuk, kimi zaman hasta bir kedi, ya da solmuş bir çiçek olabilir.

Peki diğerlerine gösterdiğimiz şefkati kendimize gösterebiliyor muyuz?

Öz şefkate yeterince sahip miyiz?

Pek çoğumuz bir hata yaptığımızda ya da bir şeyi başaramadığımızda yetersiz hissederiz. Var olan yetersizlik duygusuyla kendimizi diğerlerinden izole ederiz. Dünyada sadece tek kusurlu bizmişiz gibi gelir. Sonrasında bu durum ve duygu ile baş edemediğimiz için üzerine bir de suçluluk duygusu eklenir. Olumsuz duygu ve düşüncelerle sarmal büyür ve işin içinden çıkmak bir hayli zorlaşır. Bu noktaya gelmeden önce ya da bu noktada neler yapabiliriz?

Kendimize şefkat göstermeyi hatırlayabiliriz.

Öz şefkat, kendimize karşı nazik, anlayışlı ve şefkatli olma eğilimi olarak tanımlanabilir. Acı çektiğimizde kendimizle özen ve destekle ilişki kurmayı içerir.  Kişisel kusurlar ve yetersizlikler acımasızca değil, hoşgörüyle ele alınır. Kendimizi yetersiz hissettiğimiz için acımasızca eleştirmek yerine, eksik olduğumuz yönlerimizi kabul etmek anlamına gelir.

Öz şefkat, duygusal dayanıklılık ve istikrar sağlar.

Öz şefkatimizi geliştirmek için neler yapabiliriz?

-  Unutmamalıyız: Hata yapmak normaldir.

-  Affetmeyi bilmeliyiz. Bu durum sadece diğerleri değil kendimiz için de geçerlidir.

-  Yalnız olmadığımızın farkında olmalıyız. Hiç kimse kusursuz değildir.

-  Herkes gibi bizim de bir şeyleri başaramama hakkımızın olduğunun farkında olmalıyız.

-  Kendimizi güçlü ve zayıf yönlerimizle olduğumuz gibi kabul etmeliyiz.

-  Olaylara, iki tarafından da bakabilmeliyiz: Düşünce pencerelerimizi genişletebiliriz.

-  Hayır diyebilmeliyiz. Ya da “bir düşüneyim, daha sonra yapalım, şu an çok mümkün değil” gibi cümleler kurabilmeliyiz.

-  Mola verebilmeliyiz: Bazen düşünmek, bazen çalışmak, bazen de düzeltmek için.

- Unutmamalıyız: Ne yaparsak yapalım YA DA ne yapamazsak yapamayalım değerliyiz ve sevilmeyi hak ediyoruz.

- Vazgeçmemeliyiz: (Zaman zaman unutsak da kendimize saygı duymaktan, kendimize hata yapma hakkı vermekten, kendimize şefkat göstermekten vazgeçmemeliyiz).